Wpływ państwa na rynek mieszkaniowy

Wpływ państwa na rynek mieszkaniowy

Jeszcze nie tak dawno ingerencja państwa w rynek mieszkaniowy postrzegana była w kontrze do “niewidzialnej ręki rynku”. Obecnie coraz bardziej powszechne staje się łączenie czynnika państwowego z wolnorynkowym. Władza podejmuje działania mające na celu wspieranie rynku mieszkań społecznych poprzez nie tylko własne programy mieszkanie, ale również angażując się w procesu samokształtowania się rynku nieruchomości. Aktualne w Europie staje się wykorzystywanie komercyjnych zasobów mieszkaniowych do regulowania sytuacji materialnej mniej zamożnej części społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe istotne staje się zbadanie podstaw, skutków i celów interwencjonizmu państwowego w sferę rynku mieszkaniowego.

Raport

Przedmiotem raportu Szwedzkiego Zarządu Gospodarki Mieszkaniowej, Budownictwa i Planowania Boverket jest analiza podstawowych czynników wpływających na poziom zaangażowania państwa w mieszkalnictwo. Wśród wymienianych elementów znajdują się: naturalna potrzeba posiadania mieszkania przez człowieka, polityka rodzinna, eliminacja środowisk zagrażających zdrowiu i życiu człowieka, jakość zasobów mieszkaniowych, sprawiedliwość społeczna, relacja z rynkiem pracy, zasada zrównoważonego rozwoju. Wskazywane czynniki są oczywiste ze względu w szczególności na cel, jakim jest optymalizacja w kwestii możliwości mieszkaniowych różnych warstw społeczeństwa, wydatków gospodarstw domowych na cele mieszkaniowe, czy odpowiednie inwestycje środków finansowych. Strukturalne problemy rynku oscylują wokół sztywnej podaży uniemożliwiającej odpowiednią reakcję rynku na rosnący popyt na mieszkania, niedostatecznej płynności mieszkaniowej, widocznego zróżnicowania w dostępie do mieszkań dla gospodarstw domowych, czy wreszcie dyskryminacji słabszych jednostek. Eksperci alarmują, że bez pomocy ze strony państwa, zaspokojenie potrzeb wszystkich obywateli jest niemożliwe.

Instrumenty polityki mieszkaniowej

W konsekwencji, w celu zwiększenia dostępu do mieszkań, władza podejmuje działania skierowane na produkcję nowych mieszkań. Wykorzystując odpowiednie instrumenty polityki mieszkaniowej, takie jak np. rządowa pomoc finansowa przy dopłacie do odsetek od kredytów mieszkaniowych, stopniowo zmniejszane są koszty budowy. Tym samym budownictwo ulega znacznej aktywacji. Struktura produkcji jest ponadto determinowana ulgami i zwolnieniami z podatku, subwencjami, czy dotacjami. Często stosowane są takie strategie jak np. zamrażanie stawek czynszu, czy wskazywanie limitu cen czynszu za dany okres. Tym samym obecność inwestorów na rynku mieszkań na wynajem obniża się.